Mantrailing, zondag 26 juni 2016
Otterhounds zijn misschien wel de beste speurders in hondenland. Zij jagen in meute verband in hun land van oorsprong, Groot Brittannië, op otters en tegenwoordig op mink (nerts), door rivieren en beken, in en onder water. Soms zijn sporen meer dan 30 uur oud en vriest het dat het kraakt.
Ze zoeken de sporen, werken ze uit, bejagen, vangen en doden de prooi.
Er is ook nu geen andere manier waarop je een Otterhound beter kunt vermaken & vermoeien dan met een speuropdracht. Dat is immers waar ze ooit voor gefokt werden. Daarvoor zetten ze hun hersens optimaal aan het werk. Prachtig om te zien maar nog mooier om te doen.
De Vrienden van de Otterhound organiseren daarom af en toe een speuractie. We deden in clubverband eerder aan Clean Boot. Nu bieden we af en toe een workshop Mantrailing ( ook clean boot ) aan. Een deelnemer aan de recente workshop doet verslag:
“Bij de bossen in Chaam leidde de instructrice van speurschool Step by Step een drietal Otterhounds maar vooral hun baasjes, in in de beginselen van “Mantrailing”. Ook wel Clean Boot genoemd.
De honden volgen het spoor van de runner (persoon die een route loopt en die daarna op een vast punt wacht), maar lopen niet in de voetstappen, doch net iets daarnaast, tot waar de wind het spoor verwaaid heeft. De hond moet een specifiek persoon zoeken, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld reddings- of lawinehonden die aan moeten slaan op elk spoor van een mens, zowel levend als dood.
Deze kennismaking met mantrailing was om te laten zien hoe je het speuren op kunt bouwen.
Voor de eerste run moest de runner voor hound 1 een kort spoor lopen en zich op een punt aan de linkerkant in het bos schuilhouden, nadat ze heel enthousiast en uitbundig de hond’s aandacht had getrokken terwijl tegelijkertijd het plastic zakje met de geurlap van de runner onder zijn neus gehouden werd. Bij het direct daarna uitlopen van het spoor loopt de hond aan een lange lijn tot iets voorbij het punt waar de runner het bos ingegaan is om zich te verstoppen (daar stopt immers de geur verwaaiing) en keert dan terug om het bos in te gaan en bij de runner uit te komen. Hound 1 deed dit meteen erg goed en kreeg als beloning zijn lievelingsnoepjes (in zijn geval een mengsel van kleine stukjes frikadel en kaas).
Meteen daarna liep de runner met veel aandachttrekkerij iets verder het bos in en verstopte zich rechts van het pad. Waarna hound 1 opnieuw dat laatste stukje spoor uitliep. Natuurlijk ook weer gevolgd door een uitbundige begroeting en beloning.
Daarna volgde dezelfde acties met achtereenvolgens andere runners en hounds 2 en 3 (steeds op een andere plaats om er geen patroon in te laten komen en niet op de geur van een andere runner uit het gezelschap te lopen).
Bij de tweede run voor hound 1 (met andere runner en eerst rechts in het bos verstoppen en daarna links, ook weer vanwege verandering van patroon), werd de afstand van het spoor ietsje langer en bovendien vertrok de runner zonder aandachttrekken en kreeg hound 1 de geur om het spoor uit te lopen pas aangeboden nadat hij rustig was.
Bij de laatste run werd er een wachttijd ingebouwd van ca. 30 minuten tussen het weglopen van de runner en het op het spoor zetten van de hound (de hound ziet de runner dus ook niet weglopen) en bovendien was het een flink lang spoor van ca. 10 minuten dat gelopen moest worden. Als de hound bij de runner komt is dat meteen het einde van die run.
Deze eerste kennismaking met mantrailing was erg geslaagd, ondanks de regen en onweer waar we mee te maken kregen. Gelukkig werd het afgesloten met een lekker zonnetje bij een watertje, het eindpunt van de laatste run.
De instructeur benadrukte nog eens dat het voor een hond super inspannend is om dit te doen, dus dat je tussen de runs door flink wat rusttijd moet nemen”. Elly.
NB Altijd zorgen voor een positieve afsluiting. Dat is belangrijk bij elke leeroefening dus hierbij ook.
Meer weten? Neem gerust contact met ons op via het contactformulier op deze website.
